The tropics (foto's)

View from appartment at La Gaulette, Mauritius (foto)

Het wilde westen van Mauritius (deel 1)

Gisteravond zijn we geland op Mauritius na een relaxte vlucht vanaf Johannesburg. Alles is relaxed geweest op die luchthaven in Zuid-Afrika. De mensen zijn er vriendelijk en vrolijk. De security en paspoort check zijn in Johannesburg zo gepiept, en we vlogen met het nieuwste toestel van Air Mauritius, voorzien van alle nieuwste electronica en van volop ruimte!!

Bij aankomst op Mauritius -om kwart over 7 'savonds - bleek het Chinese staatshoofd Xi, net te zijn geland. Iedereen hier in rep en roer met als gevolg dat wij (150 passagiers) na de landing nog een extra uurtje in ons vliegtuig werden opgesloten, uit veiligheidsoverwegingen werd ons gemeld. Toen we eindelijk werden bevrijd, zijn we rechtstreeks in een nieuwe wachtrij beland en hebben daar gezellig nog een uurtje gewacht voor de paspoortcontrole. Island tempo, zodat we sowieso weer ruimschoots hebben kunnen voldoen aan de gebruikelijke wachtuurtjes die je maakt op iedere reisdag.

Answar, de eigenaar van het appartement dat we hier huren, bleek na al die vertraging, gelukkig nog op ons te staan wachten in de aankomsthal. Heel goed dat ik dit keer vantevoren al een prijs (voor de taxi-rit) had afgesproken. Ongetwijfeld een hogere prijs dan de lokale, maar........hij stond nog op ons te wachten gelukkig. En misschien juist wel om die reden.

Mijn eerste indrukken van Mauritius waren die van ontwikkeling. Veel auto's. Grote auto's. Grote wegen, zelfs een stukje snelweg. Grote shoppingscentres met de grote en wereldwijd bekende Amerikaanse ketens. Wat me ook opviel was hoe alle auto's hier enorm hard rondscheuren. Het lijkt hier overal op een racebaan. De wegen zijn niet goed berekend op dit gedrag- dat ik niet echt had verwacht op een zeer relaxed tropic island- dus het heeft veel weg van het 'wilde' westen.
Aan de andere kant (van de scheurende opgepimpte auto met dronken jongeren erin) heeft Mauritius in mijn ogen een ongekende natuurschoonheid van groen-blauwe zee, tropische bomen en bloemen en mooie groene bossen op dichtbegroeide bergruggen.
Daarbij een mix van culturen, met (op het eerste gezicht) de Franse en de Britse, de Indiase en de Pacific Islander cultuur met een duidelijk Afrikaanse tint. De meeste gesproken taal is het Frans-Creools, de geschreven taal is Frans en Engels en de officiele taal is Engels. De meeste mensen die je ontmoet zijn van Afrikaanse en Indiase origine, en de Islander cultuur die we tot nu toe hebben getroffen (we zijn hier pas een dag) is die van dronken rondscheurende locals. Maar....ongetwijfeld zullen we hier ook nog veel meer positieve aspecten van de local island cultuur gaan aantreffen. The pace of life bijvoorbeeld. To be continued.

Answar meldde ons dat de Moslims, Hindoes en Christenen vredig samenleven op dit eiland. Dat is sowieso al een zeer positief punt. Toen de eerste Europeanen (de Nederlanders) hier aankwamen in de 16e eeuw was Mauritius nog niet bewoond door mensen.
Ook het weer hier is zeer positief. De tropen in de winter: zacht, veel zon en zo'n 25 graden Celsius, zowel in de dag als gedurende de nacht.

Een mooi uitzicht vanaf ons appartement uitkijkend op een rustige zee met in de verte een rif en tussen strand en 'outer' rif, veel local vissers. Naast ons vooralsnog zeer drukke buren. Local Mauritians gelukkig, en niet de verwachte toeristen. Nu hopelijk veel uitusten in de aankomende week. Nog herstellende van een zware voedselvergiftiging in de laatste nacht in Namibie, en de 10 opeenvolgende en zeer drukke reisdagen.

Nik

First impression of Namibia (foto)

Over leven (vlucht vanaf FRA)

Gisteravond zijn we in Frankfurt op een overvolle vakantievlucht gestapt, naar Namibie. Nokkie vol met opgewonden Duitsers. Terecht want de bestemming van de vlucht is subliem. Pracht natuur, rust, veel zon en vriendelijke mensen in Windhoek, de hoofdstad van Namibie. Het was alweer een tijdje geleden dat we een lange vlucht (11 uur) hadden gepakt. De ongemakken van dergelijke vluchten waren bij mij daardoor alweer wat op de achtergrond geraakt. De vlucht vertrok om 20:10 uur dus dat betekent automatisch een nachtvlucht, of eigenlijk ‘een nachtje slaap overslaan’. Daar stelde ik me dan ook op in. Iedere minuut dat je slaapt of doezelt is mooi meegenomen. Waar ik me niet goed op had ingesteld was dat het een ‘Duitse vakantie-’ vlucht was. Logisch, want midden in de zomervakantie. Drukker kun je het niet krijgen en luider ook niet. Nederlandse vakantievluchten zijn vast geen steek beter, maar bij deze vlucht werd enorm veel gebrald, gedronken (gratis bier en rode wijn) en geprutst aan je stoel. Want, zo bleek, de tv-schermen werkte niet op deze vlucht (waarvoor tijdens de vlucht zeker 100 maal excuses van de vriendelijke stewardes van Air Namibia) en het koste onze dronken achterbuurman zeker 2 uur- na start van de vlucht -om uit te vinden dat het dan dus ook niet hielp om achterelkaar op allerlei knopjes aan de achterkant van onze stoel te rammen (uit frustratie). Lucienne was heldhaftig- na lang geduld gehad te hebben- en sprak onze brallende achterbuurman vriendelijk (maar streng) aan. Ikzelf heb slechte ervaringen met dronken Duitse passagiers na een bijna vechtpartij in de wc op een vlucht van Fiji naar Hawai, precies 20 jaar geleden. was blij dus met deze veel effectievere aanpak. Het drinken ging wel gewoon door, net als het praten, hard praten en bijna schreeuwen (precies in die volgorde). Helaas, zelfs na twaalven waarna automatisch het cabine-licht wordt gedempt in de hoop dat de meeste passagiers rustig zullen gaan liggen rusten. Al dan niet als direct gevolg van de hoeveelheid alcohol die inmiddels is achterovergeslagen. Kortom, geen slaap, dat had ik al snel in de gaten. Zelfs geen enkele minuut. No worries, daar kun je je gewoon op instellen heb ik gemerkt. Na een paar halfslachtige pogingen om wat te slapen gooi ik het tussen mijn rug en nek opgefrommelde kussentje van mijn schouders, gooi het op een vakantievlucht overbodig beschikbaargestelde slaapdekentje van me af en ga (in het begin nog wat chagarijnig) uit het raampje staren naar het pikdonkere Afrika. Dat bleek eigenlijk het beste deel van de vlucht en zou dat zou ik voor geen goud gemist willen hebben. De start hiervan was toen we vanaf de Middellandse Zee (Mittelmeer) Algerije binnenvlogen. Het was inmiddels al donker maar in de verte (ik zat aan de westkant) kon ik nog net een mooie sunset meepikken. Daarna (wat is Algerije groot!!) Niger, stukje Nigeria? en Centraal Afrika. Aan de route zie dat ik inmiddels al aardig wat uurtjes gefascineerd uit het raam heb zutten turen. Gefascineerd omdat het aantal lichtjes dat ik zag geleidelijk steeds verder afnam. Het is dan mooi om te fantaseren wie en wat er leeft in dat grote zwarte gat daaronder met nog maar heel af en toe een lichtje. Natuurlijk schiet de armoede door mijn hoofd die zich op 10 kilometer onder me afspeelt op dat moment. Deze gedachten met dank aan de vele aandacht die er de laatste jaren in Europa is besteed aan het zogenoemde migratie-‘probleem’ aan te kaarten. Maar ook probeer ik me in te denken onder welke klimatologsiche omstandigheden men hier beneden leeft. Zeker warmer dan de onaangenaam warm aanvoelende temperatuur in het vliegtuig op dit moment. Zal zijn vanwege de opgewondenheid van de aanwezige passagiers. Maar natuurlijk ook, onder welke geologische omstandigheden leeft men daar beneden. Natuurlijk we vliegen een groot deel van de omschreven route over de Sahara, maar langzamerhand verandert dit in een tropisch regenwoud. Vandaar waarschijnlijk het afnemende aantal lichtjes. Wonen er meer mensen in de woestijn dan in de jungle? Anyway, beelden van bosjesmannen en grote kookpotten schieten door mijn hoofd. Ik verkeer blijkbaar na enkele uren toch al half tussen dromenwereld en de echte wereld. Heb ik dan toch al wat gedommeld? Half 4 inmiddels, het blijkt eigenlijk al muisstilte te zijn in het vliegtuig. De alcohol heeft hier een positieve uitwerking gehad op de meeste passagiers blijkt (inclusief mezelf?). Om 5 uur gaat het licht aan, ontbijt wordt geserveerd. Iedereen wordt wakker, inclusief ikzelf. Met als voordeel dat ik vanaf Angola de vlucht (en mijn fantasie van haar bewoners) weer met mijn volle aandacht (en verstand) meemaak. Dan wordt de daling ingezet, Namibie, eindelijk. Ik hoef niet meer te dromen van bovenaf, over een paar minuten kan ik de bewoners van dit land met eigen ogen gaan aanschouwen.

Nik

Starting new journeys

Today is graduation day for our bachelor students. We will celebrate their achievements with their parents, grandparents, and friends. They have crossed the finish line, that seemed so far away four years ago. But of course this finish line does not mean the end of their story. It signifies the beginning of their life as a communication professional, ready to take on new challenges.


For us this day also marks the beginning of a new journey, our sabbatical. Everything has been taken care of at home, all that is left to do now is pack. Which usually comes down to piling stuff onto the bed, taking away half again, then stuffing the rest in our true and tested back packs. 20 years ago we made our first 'round the world trip' with these then brand new packs, starting in Zimbabwe. I immediately fell in love with the blossoming jacarandas there. This time our first stop is Namibia: can't wait to renew the experience of seeing wild life, smelling the African bush, seeing baobabs, and enjoying the sounds of crickets and cicadas. We'll keep you posted!