Wednesday, July 18, 2018

Over leven (vlucht vanaf FRA)


Gisteravond zijn we in Frankfurt op een overvolle vakantievlucht gestapt, naar Namibie. Nokkie vol met opgewonden Duitsers. Terecht want de bestemming van de vlucht is subliem. Pracht natuur, rust, veel zon en vriendelijke mensen in Windhoek, de hoofdstad van Namibie. Het was alweer een tijdje geleden dat we een lange vlucht (11 uur) hadden gepakt. De ongemakken van dergelijke vluchten waren bij mij daardoor alweer wat op de achtergrond geraakt. De vlucht vertrok om 20:10 uur dus dat betekent automatisch een nachtvlucht, of eigenlijk ‘een nachtje slaap overslaan’. Daar stelde ik me dan ook op in. Iedere minuut dat je slaapt of doezelt is mooi meegenomen. Waar ik me niet goed op had ingesteld was dat het een ‘Duitse vakantie-’ vlucht was. Logisch, want midden in de zomervakantie. Drukker kun je het niet krijgen en luider ook niet. Nederlandse vakantievluchten zijn vast geen steek beter, maar bij deze vlucht werd enorm veel gebrald, gedronken (gratis bier en rode wijn) en geprutst aan je stoel. Want, zo bleek, de tv-schermen werkte niet op deze vlucht (waarvoor tijdens de vlucht zeker 100 maal excuses van de vriendelijke stewardes van Air Namibia) en het koste onze dronken achterbuurman zeker 2 uur- na start van de vlucht -om uit te vinden dat het dan dus ook niet hielp om achterelkaar op allerlei knopjes aan de achterkant van onze stoel te rammen (uit frustratie). Lucienne was heldhaftig- na lang geduld gehad te hebben- en sprak onze brallende achterbuurman vriendelijk (maar streng) aan. Ikzelf heb slechte ervaringen met dronken Duitse passagiers na een bijna vechtpartij in de wc op een vlucht van Fiji naar Hawai, precies 20 jaar geleden. was blij dus met deze veel effectievere aanpak. Het drinken ging wel gewoon door, net als het praten, hard praten en bijna schreeuwen (precies in die volgorde). Helaas, zelfs na twaalven waarna automatisch het cabine-licht wordt gedempt in de hoop dat de meeste passagiers rustig zullen gaan liggen rusten. Al dan niet als direct gevolg van de hoeveelheid alcohol die inmiddels is achterovergeslagen. Kortom, geen slaap, dat had ik al snel in de gaten. Zelfs geen enkele minuut. No worries, daar kun je je gewoon op instellen heb ik gemerkt. Na een paar halfslachtige pogingen om wat te slapen gooi ik het tussen mijn rug en nek opgefrommelde kussentje van mijn schouders, gooi het op een vakantievlucht overbodig beschikbaargestelde slaapdekentje van me af en ga (in het begin nog wat chagarijnig) uit het raampje staren naar het pikdonkere Afrika. Dat bleek eigenlijk het beste deel van de vlucht en zou dat zou ik voor geen goud gemist willen hebben. De start hiervan was toen we vanaf de Middellandse Zee (Mittelmeer) Algerije binnenvlogen. Het was inmiddels al donker maar in de verte (ik zat aan de westkant) kon ik nog net een mooie sunset meepikken. Daarna (wat is Algerije groot!!) Niger, stukje Nigeria? en Centraal Afrika. Aan de route zie dat ik inmiddels al aardig wat uurtjes gefascineerd uit het raam heb zutten turen. Gefascineerd omdat het aantal lichtjes dat ik zag geleidelijk steeds verder afnam. Het is dan mooi om te fantaseren wie en wat er leeft in dat grote zwarte gat daaronder met nog maar heel af en toe een lichtje. Natuurlijk schiet de armoede door mijn hoofd die zich op 10 kilometer onder me afspeelt op dat moment. Deze gedachten met dank aan de vele aandacht die er de laatste jaren in Europa is besteed aan het zogenoemde migratie-‘probleem’ aan te kaarten. Maar ook probeer ik me in te denken onder welke klimatologsiche omstandigheden men hier beneden leeft. Zeker warmer dan de onaangenaam warm aanvoelende temperatuur in het vliegtuig op dit moment. Zal zijn vanwege de opgewondenheid van de aanwezige passagiers. Maar natuurlijk ook, onder welke geologische omstandigheden leeft men daar beneden. Natuurlijk we vliegen een groot deel van de omschreven route over de Sahara, maar langzamerhand verandert dit in een tropisch regenwoud. Vandaar waarschijnlijk het afnemende aantal lichtjes. Wonen er meer mensen in de woestijn dan in de jungle? Anyway, beelden van bosjesmannen en grote kookpotten schieten door mijn hoofd. Ik verkeer blijkbaar na enkele uren toch al half tussen dromenwereld en de echte wereld. Heb ik dan toch al wat gedommeld? Half 4 inmiddels, het blijkt eigenlijk al muisstilte te zijn in het vliegtuig. De alcohol heeft hier een positieve uitwerking gehad op de meeste passagiers blijkt (inclusief mezelf?). Om 5 uur gaat het licht aan, ontbijt wordt geserveerd. Iedereen wordt wakker, inclusief ikzelf. Met als voordeel dat ik vanaf Angola de vlucht (en mijn fantasie van haar bewoners) weer met mijn volle aandacht (en verstand) meemaak. Dan wordt de daling ingezet, Namibie, eindelijk. Ik hoef niet meer te dromen van bovenaf, over een paar minuten kan ik de bewoners van dit land met eigen ogen gaan aanschouwen.

Nik

2 comments:

Unknown said...

Heb zojuist het verhaal gelezen over de reis naar Namibië.
Kan me voorstellen wat een absolute ramp zo'n dronken toestand met medepassagiers moet zijn.
Gelukkig hebben jullie weer vaste grond onder de voeten.
Ik ben benieuwd naar jullie verdere belevenissen!
Heb het fijn!

Susanne said...

Nou, chapeau Nik en Lucienne! Jullie zijn zeer filosofisch en stoïcijns omgegaan met deze vreselijke groep toeristen. Hopelijk genieten jullie nu van Namibië. We volgen jullie vanuit Nederland. Heel veel plezier samen.