Taipei -> Beijing

Gisteren zijn we van Taipei naar Beijing gereisd. Van binnenstad naar binnenstad een tocht van 11 uur in totaal. Op de kaart maar een klein stukje eigenlijk (relatief bekeken) dus ik had me niet echt op z'on lange tocht ingesteld. Vooral de metro's pakken in beide steden bleek een hele tocht, zeker anderhalf uur reizen in iedere stad. We hebben door de metrogangen, op stations en op de beide luchthavens zeker z'on 5 kilometer (in totaal) gelopen. Meestal met volbepakte rugzak op. Gelukkig hadden we net 5 kilo bagage naar huis gestuurd vanaf Taipei. Dat scheelde dus flink wat gezeul.
Tijdens de metrorit in Taipei de eerste aggresieve Taiwanees ontmoet (in een periode van 12 dagen). Een vreemde ervaring eigenlijk temidden van al die behulpzame en vriendelijke mensen in Taiwan. Eigenlijk zo vreemd dat ik er absoluut niet op was ingesteld en dus anders reageerde dan wanneer ik beter op mijn hoede ben voor asociaal gedrag. Veel stennis leidt altijd tot onverwachte vertraging en dat kun je absoluut niet gebruiken op een reisdag. Achteraf gezien zijn we er dus goed vanaf gekomen bedenk ik nu.
De laatste avond in Taipei waren we nog door een local (eigenaar van een autogarage?) zeker 7 kilometer dwars door de binnenstad naar ons hotel gereden, en dat alleen omdat we hem vroegen waar het dichtsbijzijnde metrostation was.  Het lukt ons niet om in het chinees ook maar 'iets' uit te leggen en het lukte hem niet om iets uit te leggen in het Engels. De communicatie bleef dus bij gebaren. Misschien dat dat feit hem 'dwong' tot deze overdadige daad van vriendelijkheid. Toen we instapte in zijn auto dachten we dat hij ons naar het dichtsbijzijnde metrostation (hooguit een paar straten verder) zou brengen, maar al snel hadden we door dat hij van plan was ons helemaal naar het Taipei 101 gebouw (voor ons een goed duidelijk te maken en iconisch markatiepunt in Taipei) aan het rijden was. Maar dan nog; hoe maak je tijdens de rit duidelijk in het chinees dat het jouw bedoeling was om bij het eerste metrostation afgezet te worden? Oftewel, onbegonnen werk dat alleen maar tot meer onduidelijkheid leidt en dus hebben we onze deze gueste gewoon laten bekommen (to overcome). We voelde ons wel wat schuldig en boden hem daarom aan het einde van de rit het geld aan dat we anders voor een taxi zouden hebben betaald. Maar.... daar moest hij echt niets van weten en maakte dat duidelijk door wel 5 keer achter elkaar 'bye, bye' te zeggen. Waarschijnlijk het enige woord Engels dat hij sprak. Gelukkig konden wij dat beantwoorden met onze enige woorden Chinees: Xie, Xie (bedankt) dat we dan ook minimaal 5 maal naar hem hebben geroepen toen ie weer wegreed. Ik heb het idee dat zijn beslotenheid op dit punt iets te maken had met een Taoistisch principe van behulpzaamheid/ wederkerigheid, maar daar heb ik me nog te weinig in verdiept om dat met enige zekerheid te kunnen stellen. Kortom, dit soort ervaringen bepalen zeer de indruk die je krijgt van de locale bewoners van Taiwan/ Taipei. Ofwel, uitermate positief. Het gaat dan vanzelf dat je je er erg op je gemak voelt en dat je je evt. 'safety-guards' wat laat vieren. Bij aankomst in Beijing merkte we dat we ons weer wat moesten aanpassen aan de nieuwe situatie, zoals bij aankomst in iedere andere wereldstad overigens. We hadden de pech dat we midden in de vrijdagavondspit de metro moesten pakken vanaf het vliegveld naar ons hotel, in de binnenstad. Wat mij direct opviel ten opzichte van Taipei is dat het in Beijing veel meer dringen geblazen leek te zijn. Rustig op je beurt wachten wordt hier misschien gezien als een compleet onzinnige bezigheid (of als een zwakte zelfs?). Ik moet zeggen dat ik die indruk in Nederland ook steeds meer begin te krijgen, dus misschien is dit gedrag een onderdeel van een globale trend. Leven de 'globalisation' van de wereld zou ik zeggen. Ik vrees dat ik, ook op dit vlak, gewoon een ouderwetse 'ouw lul' zal blijven. Veel meer kan ik er nog niet over melden over Beijing, we gaan dus spoedig weer op ontdekkingstocht. Ik weet zeker dat we ons snel aan de nieuwe omstandigheden zullen aanpassen. Lucienne wat sneller dan ik, zoals gebruikelijk.

To be continued.

Nik

Taipei

Vaak willen mensen (toeristen) alle 'highlights' zien als ze een land of stad bezoeken. Bv alle Unesco heritage plaatsen of de beroemde gebouwen. Hoewel deze hoogepunten niet voor niets beroemd zijn, vind ik ze zelf vaak tegenvallen. Als een plek (zeg de Aya Sofia in Istanbul) gevuld is met honderden of duizenden selfies-makende mensen, is het niet mogelijk om het gevoel van de plek op te pikken. In plaats van rust en reflectie heb je dan herrie en teveel verschillende energieen op een plaats. Met als gevolg dat ik er vaak zo snel mogelijk weer weg wil. Op een paar heel bijzondere dingen na, zal ik daarom niet al teveel moeite doen om deze plekken te zien. Anderhalf uur wachten? Half jaar vantevoren een kaartje kopen? Vergeet het maar.

Een andere reden is echter dat mijn idee van 'highlights' anders is. Op onbekende plaatsen rondlopen, stad of natuur, is een en al hoogtepunten. Zoveel dingen zijn nieuw, verrassend, anders dan wat ik gewend ben. Ik heb geen reisgidsschrijver of TripAdvisor nodig om me te vertellen welke gevoelens ik op welke plaats moet gaan ervaren. Alles wat nodig is, is een beetje nieuwsgierigheid en verwondering en een paar uur kunnen lopen en staan.

Enkele uren lopen en staan is wel essentieel in Taiwan en de meeste niet-toeristische Aziatische plaatsen/landen. Een cafe en terrascultuur bestaat hier niet, zoals je die wel hebt in zowel West- als Oost-Europa. In Tirana, Albanie, struikelde je over de terrasjes, ook in de arme buitenwijken, evenals in Timisoara, Roemenie, voor het bekend werd. Zodra je dus de deur uitstapt (momenteel op de 10e verdieping van een appartementengebouw vlakbij Tower 101, tot 2007 het hoogste gebouw van de wereld), weet je dat je een paar uur onderweg bent. Met wat geluk kun je even uitrusten in de metro (niet in het weekend, merkten we gisteren) of op een bankje in een park (in het weekend ook tamelijk volbezet), maar daar houdt het een beetje mee op. Wat ik in Hsinchu constateerde in een straat met allemaal 'bubble tea' tentjes, zie ik hier ook: eten en drinken wordt afgehaald met een scootertje en elders genuttigd. Of onderweg lopend of rijdend. Als mensen lunchen bij een van de vele vele eettentjes (die er stuk voor stuk uitzien als garages), doen ze dat snel, zittend op een plastic krukje. Het zijn permanente 'pop up' restaurants, die alleen bestaan tussen 11.30-14.00 uur.

wordt vervolgd

Lucienne

Taiwan

In een van de eerdere stukken insinueerde ik dat het in Taiwan waarschijnlijk veel drukker zou zijn dan in Australie. Technisch gezien is dat ook zo, er leven hier veel meer inwoners op een vierkante meter dan in Australie, maar toch voelde het in Kaohsiung, de tweede stad van Taiwan met meer dan drie miljoen inwoners, veel rustiger aan dan in Brisbane (met hetzelfde aantal inwoners). Het is moeilijk te verklaren maar het lijkt in eerste instantie alsof de Taiwanesen zich zeer efficient verdelen over de ruimtes in de stad. Wij zitten met ons hotel in een extreem rustig gebied dacht ik eerst, maar ....we bleken midden in het centrum van Kaohsiung te zitten. Het drukste deel van de stad. Ondanks de in mijn ogen wat chaotische taferelen, zoals de scooters left, right and centre om ons heen, en het feit dat er hier vaak geen stoepen zijn en dat je dus continu overal om heen aan het cirkelen bent (vaak loop je zelfs dwars door iemand zijn werkplaats heen......ik struikelde gisteren bijna over een krik al lopende door de binnenstad.....dat gebeurt me niet vaak in Nederland :-) lijkt er in Taiwan wat meer structuur te zijn dan in andere Aziatische steden zoals in Vietnam, Birma, Thailand of Cambodia. Dat voelt toch wat eigenaardig want het klimaat en het straatbeeld komt in mijn ogen erg overeen. Let wel: Taiwan is duidelijk wat rijker dan de landen hierboven genoemd, maar het heeft absoluut ook die levendige 'buzz' zoals in Kuala Lumpur, Bangkok en Ho Chi Min City, (dat geldt zeker voor Taipei).  Toch lijkt het hier allemaal wat georganiseerder dan in andere Zuid-Oost Aziatische steden. Misschien zit die structuur hem in het feit dat de stedelingen zich hier allemaal zeer goed lijken te kunnen beheersen. Emotionele expressie ondervind ik hier niet/ nauwelijks. Qua cultuur eigenlijk precies het tegenovergestelde van de emotionele culturen rondom de Middellandse zee. Op het eerste gezicht (en in de ogen van een buitenstaander) weinig emotie dus hier met daarbij een hoge dosis aan orde. Die orde vloeit waarschijnlijk voort uit een- in Nederlandse ogen- ongebruikelijke gehoorzaamheid. Niets lijkt hier tegen de regels in te gaan. Het gedrag van bestuurders op een scooter is daarbij een duidelijke uitzondering. Alleen OP hun scooter overigens, niet als ze er eenmaal van afstappen.
Wij worden als 'toerist' compleet met rust gelaten/genegeerd. Zelfs geen hassle van straatverkopers. Ondanks het feit dat we hier een van de weinige (meestal de enige) niet-Aziatische toeristen zijn, voelt het hier daarom heel relaxed aan. Ik blijf liever zoveel mogelijk uit de aandacht namelijk. De uitdrukking "staying under the radar" heeft hier voor mij een compleet nieuwe betekenis gekregen. Ik weet zeker dat ik hier enorm opval natuurlijk, als lange en onhandige blanke, maar het lijkt erop dat men te beleefd is om de aandacht vanwege dat feit op mij te richten. Ik twijfel of dat inderdaad is uit een zekere beleefdheid? Of vanwege het feit dat emoties in deze maatschappij wat meer worden onderdrukt dan in Nederland het geval is? Of zou het zijn vanwege een complete desintresse voor de mensen om je heen? Als we mensen aanspreken in restaurants, treinstations of in hotels dan blijkt dat iedereen enorm open en vriendelijk is, en zich in alle bochten wringen om te helpen en het ons naar de zin te maken. Dat komt dus zeker helemaal niet overeen met een eventuele desinteresse.
Maar hoe dan ook, of ik er nu volledig naast zit met mijn poging tot culturele en psychologische analyse, of niet, het gedrag van de locals hier is voor mij een absolute blessing en zeker een van de redenen waarom ik hier zo graag rondreis.

Nik

Authentiek Hsinchu

We hebben samen al veel gereisd in Azie en we hebben dus al een dosis Aziatische reiservaring. Toch bleek ik niet helemaal voorbereid op ons verblijf hier in Hsinchu, dat zeker mijn verwachtingen heeft overtroffen. Ik had me waarschijnlijk ingesteld op de ervaringen die we hebben opgedaan in China, Japan en evt. Vietnam: chaos, warm, overdonderd zijn met onleesbare taal, verkeersdrukte, mondkapjes, toeristen, etc. Het meeste hiervan geldt ook in Hsinchu met het grote verschil dat we hier echt de enige westerse toerist lijken te zijn in deze gigantische stad. Vreemd. Daarom nagenoeg geen straatnamen of aanwijzingen die zijn omgezet naar latijns schrift. Alles in Mandarijn: menukaarten, verkeersborden, busroutekaarten, de namen van treinstations, het woord treinstation zelf, namen van hotels, het woord hotel zelf, plattegronden van de stad, etc. Kortom in deze stad varen we geheel blind op tekens, tekeningen, plaatjes, foto's, uitdrukkingen en geluiden. Meestal lukt dat prima overigens. Dit omdat de bewoners hier enorm behulpzaam zijn en soms gelukkig een klein beetje Engels kunnen spreken. In de gevallen dat de communicatie wat moeilijker (schuchter) verloopt vermoed ik dat dit is omdat de mensen hier zich een beetje schamen dat ze ons niet in het Engels te woord kunnen staan. Een enorme tegenstelling dus met die in angelsaksische landen (of landen met latijn gerelateerd schrift) waar het vaak als compleet normaal wordt gezien dat iedereen bekend is met de Engelse taal en zo niet, dan toch zeker met het latijnse schrift. Ik vermoed dat de gemiddelde Europeaan/Australier/Amerikaan dat ook verwacht van de Aziatische reizigers die zijn/ haar land bezoekt. Wij daarentegen, komen hier binnen zonder maar een woord Mandarijn te spreken (met als enige uitzondering de woorden Ni Hao). Behoorlijk arrogant eigenlijk nu ik daar wat dieper over doordenk. Waarschijnlijk stamt dit gedrag nog van een (arrogante) koloniale instelling die in de huidige tijd van verbluffende economische vooruitgang in Oost en Zuid-Oost Azie zeker niet meer gepast is, en .....nooit gepast is geweest natuurlijk.
Maar... sterker nog, het lijkt er hier op dat die arrogante houding nog wordt geaccepteerd ook. Waarom zou je je anders steeds maar weer verontschuldigen voor het feit dat je Engels zo slecht is. Dat is ons in Taiwan al zo vaak verteld door de vele toffe locals die enorm hun best doen om ons te helpen. Daarbij compleet voorbijgaand aan het feit dat 'wij' worden geacht om een beetje Mandarijn te spreken als we hier rondreizen. En ook aan het feit dat het geheel onterecht zou zijn als wij ons zouden verbazen wanneer de bewoners hier geen Engels spreken. Toch lijkt het erop alsof dat laatste hier zo wordt gevoeld. Laat ik het eens omdraaien: hoe zou ik reageren als een Taiwanees mij in Eindhoven zou aanspreken in het Chinees. Eerlijk gezegd denk ik dat ik -VOOR mijn ervaring hier in Taiwan- in lachen zou zijn uitgebarsten. Of in ieder geval toch van binnen. En ja, dat zegt iets over mij en over mijn Anglosaksisch georienteerde waarden en normen. Dat besef ik heel goed.

Hier in Taiwan ben ik toch wat overweldigd geraakt door het enthousiasme waarmee we hier worden ontvangen en steeds maar weer worden aangesproken. Door iedereen waar we maar enigszins mee te maken hebben: in hotels, treinen, restaurants, etc. En zelfs door passanten op straat die spontaan "How are you" naar ons roepen. Al kostte het me een paar keer voor ik doorhad wat ze riepen. Mijn gebrek op gebied van taalvaardigheid overigens, niet dat van hen.
Na deze ervaring hier zal ik met andere ogen kijken naar Aziatische reizigers in Nederland. Ik leg alle koloniale gedachten (als culturele erfenis van mijn voorouders) naast me neer, en zal me aan iedere Chinees in Nederland steeds maar weer verontschuldigen voor het feit dat ik geen Mandarijn spreek, en dat zelfs ondanks het feit dat ik al zo veel en zo vaak in Oost Azie heb rondgereisd.
In tussentijd blijf ik nog genieten van de ervaringen (van het op een voetstuk worden gezet) in Taiwan. Met de huidige economische ontwikkelingen voorspel ik dat het er over een jaar of twintig heel anders aan toe zal gaan, zowel in Azie als in Europa.

Nik