We hebben samen al veel gereisd in Azie en we hebben dus al een dosis Aziatische reiservaring. Toch bleek ik niet helemaal voorbereid op ons verblijf hier in Hsinchu, dat zeker mijn verwachtingen heeft overtroffen. Ik had me waarschijnlijk ingesteld op de ervaringen die we hebben opgedaan in China, Japan en evt. Vietnam: chaos, warm, overdonderd zijn met onleesbare taal, verkeersdrukte, mondkapjes, toeristen, etc. Het meeste hiervan geldt ook in Hsinchu met het grote verschil dat we hier echt de enige westerse toerist lijken te zijn in deze gigantische stad. Vreemd. Daarom nagenoeg geen straatnamen of aanwijzingen die zijn omgezet naar latijns schrift. Alles in Mandarijn: menukaarten, verkeersborden, busroutekaarten, de namen van treinstations, het woord treinstation zelf, namen van hotels, het woord hotel zelf, plattegronden van de stad, etc. Kortom in deze stad varen we geheel blind op tekens, tekeningen, plaatjes, foto's, uitdrukkingen en geluiden. Meestal lukt dat prima overigens. Dit omdat de bewoners hier enorm behulpzaam zijn en soms gelukkig een klein beetje Engels kunnen spreken. In de gevallen dat de communicatie wat moeilijker (schuchter) verloopt vermoed ik dat dit is omdat de mensen hier zich een beetje schamen dat ze ons niet in het Engels te woord kunnen staan. Een enorme tegenstelling dus met die in angelsaksische landen (of landen met latijn gerelateerd schrift) waar het vaak als compleet normaal wordt gezien dat iedereen bekend is met de Engelse taal en zo niet, dan toch zeker met het latijnse schrift. Ik vermoed dat de gemiddelde Europeaan/Australier/Amerikaan dat ook verwacht van de Aziatische reizigers die zijn/ haar land bezoekt. Wij daarentegen, komen hier binnen zonder maar een woord Mandarijn te spreken (met als enige uitzondering de woorden Ni Hao). Behoorlijk arrogant eigenlijk nu ik daar wat dieper over doordenk. Waarschijnlijk stamt dit gedrag nog van een (arrogante) koloniale instelling die in de huidige tijd van verbluffende economische vooruitgang in Oost en Zuid-Oost Azie zeker niet meer gepast is, en .....nooit gepast is geweest natuurlijk.
Maar... sterker nog, het lijkt er hier op dat die arrogante houding nog wordt geaccepteerd ook. Waarom zou je je anders steeds maar weer verontschuldigen voor het feit dat je Engels zo slecht is. Dat is ons in Taiwan al zo vaak verteld door de vele toffe locals die enorm hun best doen om ons te helpen. Daarbij compleet voorbijgaand aan het feit dat 'wij' worden geacht om een beetje Mandarijn te spreken als we hier rondreizen. En ook aan het feit dat het geheel onterecht zou zijn als wij ons zouden verbazen wanneer de bewoners hier geen Engels spreken. Toch lijkt het erop alsof dat laatste hier zo wordt gevoeld. Laat ik het eens omdraaien: hoe zou ik reageren als een Taiwanees mij in Eindhoven zou aanspreken in het Chinees. Eerlijk gezegd denk ik dat ik -VOOR mijn ervaring hier in Taiwan- in lachen zou zijn uitgebarsten. Of in ieder geval toch van binnen. En ja, dat zegt iets over mij en over mijn Anglosaksisch georienteerde waarden en normen. Dat besef ik heel goed.
Hier in Taiwan ben ik toch wat overweldigd geraakt door het enthousiasme waarmee we hier worden ontvangen en steeds maar weer worden aangesproken. Door iedereen waar we maar enigszins mee te maken hebben: in hotels, treinen, restaurants, etc. En zelfs door passanten op straat die spontaan "How are you" naar ons roepen. Al kostte het me een paar keer voor ik doorhad wat ze riepen. Mijn gebrek op gebied van taalvaardigheid overigens, niet dat van hen.
Na deze ervaring hier zal ik met andere ogen kijken naar Aziatische reizigers in Nederland. Ik leg alle koloniale gedachten (als culturele erfenis van mijn voorouders) naast me neer, en zal me aan iedere Chinees in Nederland steeds maar weer verontschuldigen voor het feit dat ik geen Mandarijn spreek, en dat zelfs ondanks het feit dat ik al zo veel en zo vaak in Oost Azie heb rondgereisd.
In tussentijd blijf ik nog genieten van de ervaringen (van het op een voetstuk worden gezet) in Taiwan. Met de huidige economische ontwikkelingen voorspel ik dat het er over een jaar of twintig heel anders aan toe zal gaan, zowel in Azie als in Europa.
Maar... sterker nog, het lijkt er hier op dat die arrogante houding nog wordt geaccepteerd ook. Waarom zou je je anders steeds maar weer verontschuldigen voor het feit dat je Engels zo slecht is. Dat is ons in Taiwan al zo vaak verteld door de vele toffe locals die enorm hun best doen om ons te helpen. Daarbij compleet voorbijgaand aan het feit dat 'wij' worden geacht om een beetje Mandarijn te spreken als we hier rondreizen. En ook aan het feit dat het geheel onterecht zou zijn als wij ons zouden verbazen wanneer de bewoners hier geen Engels spreken. Toch lijkt het erop alsof dat laatste hier zo wordt gevoeld. Laat ik het eens omdraaien: hoe zou ik reageren als een Taiwanees mij in Eindhoven zou aanspreken in het Chinees. Eerlijk gezegd denk ik dat ik -VOOR mijn ervaring hier in Taiwan- in lachen zou zijn uitgebarsten. Of in ieder geval toch van binnen. En ja, dat zegt iets over mij en over mijn Anglosaksisch georienteerde waarden en normen. Dat besef ik heel goed.
Hier in Taiwan ben ik toch wat overweldigd geraakt door het enthousiasme waarmee we hier worden ontvangen en steeds maar weer worden aangesproken. Door iedereen waar we maar enigszins mee te maken hebben: in hotels, treinen, restaurants, etc. En zelfs door passanten op straat die spontaan "How are you" naar ons roepen. Al kostte het me een paar keer voor ik doorhad wat ze riepen. Mijn gebrek op gebied van taalvaardigheid overigens, niet dat van hen.
Na deze ervaring hier zal ik met andere ogen kijken naar Aziatische reizigers in Nederland. Ik leg alle koloniale gedachten (als culturele erfenis van mijn voorouders) naast me neer, en zal me aan iedere Chinees in Nederland steeds maar weer verontschuldigen voor het feit dat ik geen Mandarijn spreek, en dat zelfs ondanks het feit dat ik al zo veel en zo vaak in Oost Azie heb rondgereisd.
In tussentijd blijf ik nog genieten van de ervaringen (van het op een voetstuk worden gezet) in Taiwan. Met de huidige economische ontwikkelingen voorspel ik dat het er over een jaar of twintig heel anders aan toe zal gaan, zowel in Azie als in Europa.
Nik
No comments:
Post a Comment