Walpole

Het kostte ons 5 uur om vanaf Perth naar Walpole te rijden. Walpole ligt aan de Zuid-westkust van Australie, op 450 kilometer afstand van Perth. Het eerste deel vanaf Perth nog gewoon een 4 baans snelweg maar al snel gaat de weg over in een tweebaansweg. De weg wordt daarna steeds smaller en de laatste 150 kilometer reden we onafgebroken door aaneengesloten National Park, met een oppervlakte van heel Nederland. En het mooie is, er zijn hier (in de staat Western Australia) meerdere Nationale Parken van dat formaat. Maar.... ik schat in dat de staat Western Australia (WA) dan ook z'on 70 keer groter is dan Nederland. Naast WA telt Australie nog 6 andere Staten en Territories, dat geeft een goed beeld van hoe groot dit land is.
In de laatste 150 kilometer van onze reis, dwars door het nationale park waarbij de enige weg die er doorheen loopt een formaat ''landweggetje'' heeft, zijn er geen stadjes of dorpjes. Tanken en shopping hadden we dus gedaan in het laatste stadje voordat je het nationale park inrijdt, Manjimup. Onderweg, 150 kilometer lang, zijn we hooguit twee of drie tegenliggers tegengekomen. Op weg naar een zeer afgelegen plek dus dat Walpole. We hebben in Walpole een hutje gehuurd in de heuvels. Midden tussen de gigantische Eucalyptusbomen van honderden jaren oud. Inmiddels hebben we geleerd dat de Karri-Eucalyptus en de Red Tinglewoodbomen, die alleen in deze regio groeien, tot 400 jaar oud kunnen zijn. Het zijn vaak enorme bomen, meerdere meters in omtrek en tot wel 70 meter hoog. Terug in de oertijd, zo voelt het hier. Om onze hut lopen continu kangaroes, en verder tientallen vogelsoorten. Veel verschillende vogelgeluiden om ons heen, 24 uur per dag. Waarbij de magpies en de kookaburras, met hun harde gelach, het meest indrukwekkend. De stilte is hier oorverdovend, zeker na net een maand in hectisch Afrika te hebben doorgebracht. De tegenstelling is enorm. Van chaos naar orde en complete rust.
Van de vier dagen dagen dat we in deze cabin zitten, hadden we de eerste twee dagen helder blauwe lucht met veel zon. Puur geluk volgens de locals hier want de Zuid-westkust van Australie schijnt een micro-klimaat te hebben waar extreem veel regen valt (voor Australische begrippen, niet voor Nederlandse..) De regen valt voornamelijk in de winter, nu dus :-) De felgroene weides die we hier zien en de 70 meter hoge bomen ( die een meter water per jaar nodig hebben om te overleven) hadden een voorbode van moeten zijn m.b.t. het klimaat hier.
Lokale voorspellingen zijn uitgekomen want de laatste twee dagen heeft het hier erg veel geregend. We hebben gisteren gemerkt dat als de zon niet schijnt aan het begin van de dag, we niet alleen s avonds maar ook s'ochtends de kachel moeten aanmaken om goed op te warmen. Gisterochtend hebben we dat niet gedaan en om 11:00 uur zijn we compleet verkleumt van de kou in de auto gestapt met de verwarming vol aan. Pas na een half uur rijden waren we weer een beetje opgewarmd. Toen we vanmorgen wakker werden en we weer geen zon zagen, hebben we daarom meteen de kachel aangestoken. Daardoor is het nu warm genoeg om in de cabin dit verhaal rustig op te schrijven. We hoeven vandaag gelukkig niet de auto in te vluchten van de kou.

Op dit terrein staan in totaal vier cabins. Een van die cabins is af en toe bewoond door 'tradies', die al heel vroeg s ochtends naar hun werk gaan. Wij zitten hier daarom zowel s ochtends als 's avonds in complete rust en stilte. Geen enkel geluid van de bewoonde wereld. Een aparte ervaring die je in Nederland niet kunt meemaken. Misschien soms op de waddeneilanden stel ik me voor, maar dat heb ik daar zelf nog nooit mogen ervaren. Niets in vergelijking met wat we hier nu ervaren, met alleen het geruis van de Eucalyptusbomen. Daarnaast ook geen telefoonverbinding hier, geen internet, amper televisie-ontvangst (via antenne) dus zeer disconnected van de wereld waar ik normaalgesproken in leef. Ik heb gemerkt dat ik erg moest wennen aan die complete rust. Dat vergde de eerste paar dagen nogal wat aanpassingsvermogen. Ofwel de eerste dagen was ik nog naarstig op zoek naar dingen om te doen, maar.... ik merk dat ik al redelijk snel gewend ben geraakt (dag 3) aan deze nieuwe omgeving. Wel een mooie ervaring eigenlijk. Maar zeer af en toe mogelijk om mee te maken in je leven. Of in ieder geval in MIJN leven.

Nik

Australian beaches

We zijn inmiddels alweer een dag of vier in Australie. In Perth, West Australie. Ongeveer de meest relaxte stad van Australie in de rustigste Australische staat als het gaat om het aantal inwoners per vierkante meter. Het is hier in deze stad heerlijk rustig. Bijna niet voor te stellen voor een stad van 2 miljoen inwoners. Sydney, Melbourne en Brisbane, ook miljoenensteden, voelen voor mij aan als echte drukke wereldsteden: overal mensen om je heen, veel hoogbouw, cosmopolitan/ multi-cultureel, vervuiling, slumps, drugs, files, relatief kleine woonruimtes, criminaliteit, etc. Perth zal ongetwijfeld de nadelen van de grote stad ook kennen, maar ik voel me hier zeer relaxed. Alles is perfect georganiseerd, niet volledig volgebouwd, geen overdruk verkeer, een relatief een hoge welvaart en dus luxe, in vergelijking met de landen die we net hebben bezocht in Afrika) en vooral veel vriendelijke mensen (zonder uitzondering) en ....veel natuur. Mooie natuur.

Op dit moment zitten we in de suburb Scarborough in een hotel pal aan het strand. Zoals overal in Australie is het strand (of de ontelbare standen) mindblowing. Wij kijken vanuit ons hotel uit over extreem uitgestrekte stukken wit strand (tientallen kilometers) grenzend aan helder blauw en turqoise zeewater. Eventuele vervuiling lijkt hier een absolute non issue.

Na een paar dagen stormachtigweer is het vandaag strakblauw en dat houdt in een relatief felle zon (en dat terwijl het midden in de winter is). Honderden mensen wandelen in hun T-shirtje langs het strand. Temperatuur, een relaxte 22 graden. Voor mij komt hierdoor het 'Australie'-gevoel nu steeds sterker naar boven. Al zal het voor het ultieme Aussie-gevoel toch nog wel een graadje of tien warmer moeten gaan worden, maar dat zal in de periode dat we hier zijn zeker nog gaan gebeuren.

De inwoners van Perth lijken zich allemaal volledig bewust te zijn van deze 'blessed livestyle' met haar oneindige stranden, de veel mooie flora en fauna, de vele zon gecombineerd met een hoge welvaart. Er lijkt niemand te zijn die van deze combinatie niet voor de volle honderd procent geniet. Een beetje onwennig nog voor ons bij aankomst op het vliegveld (na een lange nachtvlucht) maar stukje bij beetje (elke dag weer steeds iets meer) passen ook wij onze levenstijl hier weer wat meer op aan: vriendelijkheid, meer tijd voor een praatje, relaxter en minder zorgen. De volle zee, de golven, het strand, de felblauwe lucht, het heldere licht en de overvloed aan ruimte, lijkt een natuurlijke transquilizer. Of... ligt dat gewoon aan dat lekkere Australische bier :-)

Nik

Een terugblik op Namibia (deel 1)

Veel mensen werken zich te pletter voor de vakantie, vertrekken zodra de vakantie begint, gaan zo snel mogelijk naar de plek van bestemming, om daar dan eindelijk 'te relaxen'. Dat relaxen is dan onwijs moeilijk, omdat je van overdrive in een keer pats boem stil staat. De veroorzaker van hartaanvallen, als alle adrenaline zomaar wegvalt. Dat laatste zal overigens niet zo heel vaak voorkomen, maar dat mensen compleet flippen op reis wel. Ze kunnen al dat verplichte niksen niet aan en er is geen Netflix om ze toch een beetje bezig te houden. Ons gebruik is daarom, of we nu enkele dagen of enkele maanden weg gaan, om nergens mee te haasten. We hadden echter wel een hectische tijd op ons werk voor de vakantie, dus direct stilvallen leek ons wat snel. Onze eerste bestemming Namibie was dan ook iets meer gepland dan we normaal gesproken doen. Dat het zomervakantie is in Europa speelde verder mee, omdat Namibie een popi bestemming is en Nik al in januari (!) dingen moest vastleggen. Zo lang van tevoren staat mijn hoofd nog niet naar de vakantie en kan ik absoluut niet bedenken waar ik 6 maanden later wil zijn. Met georganiseerde groepsreizen als leidraad om te zien waar het leuk of interessant was, had Nik een vol programma gemaakt, waarbij we bijna elke dag ergens anders waren. Vandaar dat erover schrijven er nog niet echt van gekomen was.

Ik had een beetje opgezien tegen elke dag een paar uur rijden, maar Nik had gelijk: het rijden was eigenlijk het hoogtepunt. Nik vond het al leuk om met een grote Toyota Hilux 4W over gravel en dirt roads te crossen. Dat vond ik vaak ook wel geinig, al weet ik nu wel zeker dat we nooit Dakar gaan rijden. Daar rijden ze met 200 km/uur over de wegen waar hier 60 km/uur het maximum is. En dat lukt alleen met een goede 4W drive, met een hoge clearance en goede banden. In elk geval de goede auto gehuurd, van een paar Britten hoorden we dat ze met hun gewone personenauto bijna elke dag wel een lekke band hadden gehad. Hebben wij geen last van gehad. Daardoor konden we, en ik vooral als bijrijder, optimaal genieten van het schitterende, extreme, voortdurend afwisselende landschap. Een van de mooie dingen van Namibie zijn de eindeloze vergezichten, het grote niks (ben ik dol op), en de continu veranderende kleuren. Er is gele, rode, witte, zwarte en grijze grond. Er zijn rotsen, duinen, duinen die eruit zien als rotsen, heel veel zand. We zijn door een flink stuk van de Kalahari getuft, wat net zo spannend en exotisch is als het klinkt. Het klinkt naar jongensboeken zoals de Bob Evers-serie, en ik had nooit gedacht dat ik 'later' zelf op zulke plaatsen zou komen. But there you go.

Vooral de stukken met gele en rode grond deden ons erg aan Australia denken, al was de vegetatie anders. De indruk was toch hetzelfde, mede door de droogte en de stekelige struikjes. Het had zo Alice Springs kunnen zijn, of de ACT in de zomer. Het was in elk geval heel anders dan ik me herinner van Zimbabwe, 20 jaar geleden. Daar waren we wel in de lente, dat kan schelen omdat de jacaranda's net in bloei stonden en de baobabs blaadjes kregen. Namibie was voornamelijk dor en droog, behalve op de Spreetshoogte pas, waar op 1500 meter hoog de wereld ineens weer begroeid is met boompjes en struiken.  Overal zie je de gigantische commune-nesten van de 'sociable weaver', sommige zijn zelfs op elektriciteitspalen gebouwd. Qua verhouding tot de vogel komt het overeen met ons en een kathedraal. Hoe doen die beestjes dat?

Lucienne

Mauritius (deel 2)

We zitten inmiddels alweer bijna een week op Mauritius. Toen we hier net aankwamen zag het er in mijn ogen redelijk westers uit (shopping-malls, internationale winkelketens, etc.) maar inmiddels hebben we hier de 'local experience' volledig ervaren. Het deel van het eiland waar wij zitten, het zuid-westen, blijkt juist nog redelijk onaangetast door westerse invloeden en toerisme. Het lokale leven overheerst het toerisme met een ratio van 90% tegen 10%. En dan nog zit die 10% achter slot en grendel, ofwel, veilig opgeborgen in een luxe resort met een All-inn package deal. Niet nodig dus om maar 1 stap buiten het resort te zetten. Twee dagen geleden zijn we met de lokale bus naar het plaatsje Bel Ombre gereisd en hebben daar de meest luxe resorts - en haar bezoekers - mogen aanschouwen, beide gelegen aan en op de meest prachtige beaches van dit eiland. Wij (niet-Mauritians) bleken ons echter beter thuis te voelen al tourende in de lokale bussen door de tropische delen met dichtbegroeide groene bossen (jungle), mangrove, suikerrietvelden, begroeide zwarte lavasteen rotsen, chaotische dorpjes, luxe huizen en golfplaten hutjes, kampvuurtjes (veel vuurtjes!!), loslopende huisdieren, kapotte wegen, grillige bergen, oude vulkanen en natuurlijk overal om ons heen de witte stranden en de felblauwe en turquoise- groene zee.  IN de bussen zelf was het niet altijd even relaxed overigens, want op sommige uren van de dag zitten deze prop prop en propvol. Veilig naast elkaar zitten zit er dan helaas niet in. En, na vier dagen rondgetoerd te hebben in verschillende soorten bussen, hebben we welgeteld slechts twee verdwaalde toeristen in de lokale bussen gezien. Waarschijnlijk dronken Engelsen, of in ieder geval zagen ze er zo uit. Wij ook waarschijnlijk aan hetbeinde van een reisdag, maar dat terzijde. Wij waren, al zittende in deze bussen, dus absoluut een bezienswaardigheid. Ook voor toeristen overigens, als onze bus hen met maniakale vaart passeerde. Geen bezienswaardigheid dus op het eiland, maar wel IN de lokale bussen. Mauritiers zijn gelukkig erg vriendelijk en dus in tijden dat de bus niet geheel 'opvouw'vol zat, heb ik me absoluut relaxed gevoeld. Een geweldige (culturele) ervaring. Steeds maar weer intdekkende nieuwe gewoontes. De meeste locals zijn zeer bereid om je te helpen. En gelukkig spreken we aardig Frans, want anders zouden we het hier soms toch wel wat moeilijker hebben gehad. Ofwel, kom je op je geplande bestemming aan? Of, nog belangrijker, kom je nog wel terug op de plaats waar je gestart bent? Iedere dag weer gelukt gelukkig. Lucienne heeft hier een groot aandeel in gehad om dat vooral zij, dapper, op iedere Mauritian afstapt om de nodige info te verwerven. Bij mij begon dat vandaag pas wat te komen , na 4 dagen local island-ervaring. Ik merk dat ik me hier nu erg goed thuis begin te voelen en, ondanks de "in mijn ogen" chaos en armoede om me heen, merk ik op dat de bewoners van dit eiland met recht de LUCKY people genoemd mogen worden, naar de slogan van dit Paradise eiland. En dat om de redenen die ik hierboven al heb genoemd, met als aanvulling het heerlijke weer (in de winter) en de veelvuldige en intensieve sociale omgang op dit eiland. Iedere dag om 15:00 uur stipt zitten de stranden helemaal vol met grote pick-nickende groepen Mauritians van alle soorten: Moslims, Christians en Hindoes. Vaak met een Indisch uiterlijk, maar meestal Afrikaans. Blanken komen we in de local areas maar zelden tegen, maar in het geval dat, dan zijn het vaak verwaalde oudere Hippie-Europeanen (vaak Frans) die hier al jaren wonen, en voor wie het relaxte eilandleven al volledig eigen is geworden. Ik vraag me af hoeveel tijd het mij nog zou kosten voordat dat bij mij het geval zou zijn? Verassend snel schat ik in.

Nik