Mauritius (deel 2)

We zitten inmiddels alweer bijna een week op Mauritius. Toen we hier net aankwamen zag het er in mijn ogen redelijk westers uit (shopping-malls, internationale winkelketens, etc.) maar inmiddels hebben we hier de 'local experience' volledig ervaren. Het deel van het eiland waar wij zitten, het zuid-westen, blijkt juist nog redelijk onaangetast door westerse invloeden en toerisme. Het lokale leven overheerst het toerisme met een ratio van 90% tegen 10%. En dan nog zit die 10% achter slot en grendel, ofwel, veilig opgeborgen in een luxe resort met een All-inn package deal. Niet nodig dus om maar 1 stap buiten het resort te zetten. Twee dagen geleden zijn we met de lokale bus naar het plaatsje Bel Ombre gereisd en hebben daar de meest luxe resorts - en haar bezoekers - mogen aanschouwen, beide gelegen aan en op de meest prachtige beaches van dit eiland. Wij (niet-Mauritians) bleken ons echter beter thuis te voelen al tourende in de lokale bussen door de tropische delen met dichtbegroeide groene bossen (jungle), mangrove, suikerrietvelden, begroeide zwarte lavasteen rotsen, chaotische dorpjes, luxe huizen en golfplaten hutjes, kampvuurtjes (veel vuurtjes!!), loslopende huisdieren, kapotte wegen, grillige bergen, oude vulkanen en natuurlijk overal om ons heen de witte stranden en de felblauwe en turquoise- groene zee.  IN de bussen zelf was het niet altijd even relaxed overigens, want op sommige uren van de dag zitten deze prop prop en propvol. Veilig naast elkaar zitten zit er dan helaas niet in. En, na vier dagen rondgetoerd te hebben in verschillende soorten bussen, hebben we welgeteld slechts twee verdwaalde toeristen in de lokale bussen gezien. Waarschijnlijk dronken Engelsen, of in ieder geval zagen ze er zo uit. Wij ook waarschijnlijk aan hetbeinde van een reisdag, maar dat terzijde. Wij waren, al zittende in deze bussen, dus absoluut een bezienswaardigheid. Ook voor toeristen overigens, als onze bus hen met maniakale vaart passeerde. Geen bezienswaardigheid dus op het eiland, maar wel IN de lokale bussen. Mauritiers zijn gelukkig erg vriendelijk en dus in tijden dat de bus niet geheel 'opvouw'vol zat, heb ik me absoluut relaxed gevoeld. Een geweldige (culturele) ervaring. Steeds maar weer intdekkende nieuwe gewoontes. De meeste locals zijn zeer bereid om je te helpen. En gelukkig spreken we aardig Frans, want anders zouden we het hier soms toch wel wat moeilijker hebben gehad. Ofwel, kom je op je geplande bestemming aan? Of, nog belangrijker, kom je nog wel terug op de plaats waar je gestart bent? Iedere dag weer gelukt gelukkig. Lucienne heeft hier een groot aandeel in gehad om dat vooral zij, dapper, op iedere Mauritian afstapt om de nodige info te verwerven. Bij mij begon dat vandaag pas wat te komen , na 4 dagen local island-ervaring. Ik merk dat ik me hier nu erg goed thuis begin te voelen en, ondanks de "in mijn ogen" chaos en armoede om me heen, merk ik op dat de bewoners van dit eiland met recht de LUCKY people genoemd mogen worden, naar de slogan van dit Paradise eiland. En dat om de redenen die ik hierboven al heb genoemd, met als aanvulling het heerlijke weer (in de winter) en de veelvuldige en intensieve sociale omgang op dit eiland. Iedere dag om 15:00 uur stipt zitten de stranden helemaal vol met grote pick-nickende groepen Mauritians van alle soorten: Moslims, Christians en Hindoes. Vaak met een Indisch uiterlijk, maar meestal Afrikaans. Blanken komen we in de local areas maar zelden tegen, maar in het geval dat, dan zijn het vaak verwaalde oudere Hippie-Europeanen (vaak Frans) die hier al jaren wonen, en voor wie het relaxte eilandleven al volledig eigen is geworden. Ik vraag me af hoeveel tijd het mij nog zou kosten voordat dat bij mij het geval zou zijn? Verassend snel schat ik in.

Nik