Laatste avond

Het is alweer de laatste avond hier op Faial. De storm die raasde over het eiland in de afgelopen dagen, is inmiddels gaan liggen. Aan het einde van deze ochtend om precies te zijn. We kunnen daarom weer op de veranda zitten van ons huurhuisje, bij uitstek de mooiste plaats op dit erf. De lucht is zacht en af en toe koel, z'on 23 graden. En een beduidend  minder hoge luchtvochtigheid nu dan in de afgelopen twee dagen. Dat maakt het erg aangenaam buiten. Ik heb zelfs nog gewoon een T-shirt aan op dit moment (17:00 uur), in plaats van mijn dunne truitje dat ik hier in de eerste paar dagen steeds aanhad. Kijken hoe lang ik dat vol ga houden (bleek tot.....19:30 uur).
Met weer een majestueus uitzicht zoals iedere dag: op de vulkaan Pico -bedekt in een wolk met alleen de top die boven de wolk uitsteekt- en op de azuurblauwe oceaan met daarop af en toe een zeilbootje, heel in de verte. Aan de kustlijn van het tegenoverliggende eiland Pico, waar ook de gelijknamige vulkaan op staat, zie ik de golven tegen de rotskust opspatten. De golven zorgen voor een witte kleur, heel in de verte, in een enorme zee van blauw. Er is een witte lijn te spotten, waardoor je precies de kustlijn van het eiland Pico kunt herkennen. Ik schat in dat het z'on 20 kilometer vanaf deze plek verwijderd is, die brandingslijn.
De rust en stilte hier is moeilijk te beschrijven. We merken dat we iedere minuut die we kunnen benutten hier, buiten willen zitten. Ook op Sicilie was dat het geval, waar we een vergelijkbaar afgelegen huisje hadden gehuurd, boven op een heuvel. Daar ontbrak de uitzicht op de zee (en de vulkaan) en ook het weer was er niet zo aangenaam als hier, omdat we er midden in de winter waren (december/januari). Desondanks werden we ook daar zeer relaxed van die rust en stilte. Doet ons denken (en ons idee bevestigen) dat we moeten (blijven) proberen om ooit rustiger te gaan wonen. Faial zou qua locatie en rust een ideale plaats zijn. Wel wat ver vliegen, op 5 uur afstand vanaf Nederland. Klein nadeel dus, al ligt het maar op een kwart van de reisafstand naar Australie. Easy peasy eigenlijk. We zullen sowieso, zo vaak als we kunnen, een 'afgelegen' huisje moeten huren als die mogelijkheid ervoor maar enigszins bestaat. In Lissabon bijvoorbeeld, waar we een paar dagen geleden waren, was zoiets (afgelegens) huren natuurlijk compleet onmogelijk. Zorgvuldig onze bestemmingen kiezen dus, in de toekomst. Ik denk dat Oost-Europa ook veel mogelijkheden biedt op dat vlak.

Een dag op Faial

Vanmorgen zitten we niet op ons terras, uitkijkend over de zee. De zee is vandaag erg wild, en zo ook de wind die hier nu langs de berghelling van ons huisje raast. Schijnbaar wordt in de Azoren het weer gemaakt, dat lijkt vandaag zeker het geval. Ik denk dat dat gezegde (in nederland) is ontstaan doordat er vaak in de atlantische oceaan (rondom de Azoren) bepaalde lagedruk gebieden ontwikkelen, die met zuidwesterwind steevast naar Nederland komen drijven vanaf de Azoren. Het kan dus goed zijn dat de wind en regen die we hier nu hebben, over twee of drie dagen in Nederland is. Aan de andere kant hoorden we het bericht via internet dat het volgende week in Nederland juist heel warm gaat worden. Dat maak deze voorspelling dan onjuist. Maar..... misschien doet een het ontwikkeld lage drukngebied er minimaal een week over om nederland te bereiken, dat zou nog kunnen.
Genoeg over het weer en over nederland. Dat gaat ten koste van de omschrijvingen van dit geweldige bloemeneiland. Aan de ene kant lijkt het hier op Ierland, met de overgroene akkers en velden. Het is hier zeker groener dan in Nederland; heel veel weilanden, bomen en akkers. Waar je in Ierland over smalle weggetjes rijdt - dwars door die weilanden en akkers-  met aan beide kanten van de smalle weg een halfhoge muur van steen, zijn die muurtjes hier vervangen door blauwe hortensiahagen. Over het hele eiland een overvloed aan bloeiende hortensias, meestal blauw, soms de roze (of witte?) variant. Ook langs de weggetjes (naar het lijkt) zorgvuldig geplante feloranje kleinere bloemen, zonder de bijbehorende struiken van de hotensias. Het meest opvallend aan de begroeiing vind ik hier de pijnbomen. Zeker de helft van de bomen hier lijken pijnbomen te zijn, met opmerkelijk minder loofbomen dan in Nederland Omdat deze pijnboomsoorten voor mij ongebruikelijk soorten zijn, weet ik geen enkele soortnaam te noemen. Met uitzondering van de 'Norfolk' pine die ook in Australie veel voorkomt. Eigenlijk kan ik alleen de gebieden noemen waar we soortgelijke pijnbomen hebben gezien; op de pacific islands en op Nieuw zeeland. Daar hoort scandinavie (vol met pijnbomen) zeker niet bij. De soorten pijnbomen hier, zijn geheel andere soorten dan die in scandinavie groeien. Allereerst veel groenen en daarnaast veel voller. Nou is het wel zo dat volgens mij (vanwege het gunstige klimaat) alle bomen hier er heel gezond en vol uitzien, dus ook de loofbomen. Stop hier een zaadje in de grond en het zal binnen de kortste tijd volop staan te bloeien. De omstandigheden hiervoor zijn gunstig. Natuurlijk het zachte weer met veel neerslag, maar ook de vruchtbare rood/ zwarte vulkaangrond op Faial, zal daar zeker aan bijdragen, door zijn/haar gunstige samenstelling van elementen.

Naast de overweldigende natuur hier op Faial- met de prachtig blauwe zee, de stranden, de bloemen en een overvloed aan groen- vind ik de portugese cultuur ook indrukwekkend op Faial. Minder intensief dan op het vaste land van portugal, vanwege het afgezonderde eilandleven, maar toch volop aanwezig. Zo is Hawai niet echt USA, en de Falkland niet echt Brits (fout voorbeeld .......ik had Argentinie in mijn hoofd in eerste instantie), Martinique niet echt Frans en natuurlijk Aruba niet echt Nederlands is. Toch krijg je op al deze koloniale gebieden een flinke scheut mee van de van oudsher overheersende cultuur. In dit geval, op de Azoren, van de portugese cultuur. Veelal door de gebouwen, bujvoorbeeld de specifieke portugese kerken die je hier overal bovenuit ziet preiken, op een soort terras. Altijd even sierlijk en in het wit. Maar ook door de andere koloniale vestigingen (en landhuizen), die ik pas herken als zijnde portugees als ik ze zie. Ik zou dus niet actief de verschillen in bouwstijl kunnen noemen van deze gebouwen hier met bijvoorbeeld de spaanse koloniale bouwstijl. Maar, op het moment dat ik een bouwwerk (stadhuis, kerk of landhuis) zie, dan weet ik meteen dat deze een portugese bouwstijl heeft. Passieve kennis dus. Opgeslagen in mijn onderbewustzijn. Wat intuitiever dus eigenlijk, niet zo expliciet.
Naast de bouwstijl is ook zeer aantrekkelijk van dit eiland, de suffe en ingeslapen sfeer. Eilandtempo en alles behalve efficient. Wat word ik hier weer met de neus op de feiten gedrukt van hoe ziekelijk geobsedeerd wij noorderlingen zijn met efficientie, en ....economisch gewin. Plaatsen zoals Horta zijn -voor mij- nu juist zo aantrekkelijk door de afwezigheid van deze (doorgeslagen), verheerlijking van 'noordelijke' waarden (en normen).

Aan het einde van deze dag zitten we nog steeds niet op de veranda. Een wat ongebruikelijke dag om die reden. Het is alleen maar harder gaan stormen gedurende de avond. Voor komende nacht zelfs onweersbuien voorspeld. De wind giert nu langs ons huisje. Dit weer doet aan dit eiland niets meer af. Daarvan zijn de indrukken gedurende vandaag alleen nog maar beter geworden. Naast een prachtige natuur en een relaxte cultuur hebben we nu ook vastgesteld dat het eten er excellent is. Vanmiddag hebben we ter gelegenheid van lucienne's verjaardag het ongetwijfeld beste visrestaurant op het eiland bezocht. De eigenaar ervan is twee keer solo rond de wereld gezeild maar dat is zeker niet het meest bijzondere. Dat was in mijn geval de tuna steak ik had besteld, met sojasaus en sesamzaadjes. De beste tonijn die ik ooit heb gegegeten. Misschien ook wel de beste vis maar in dat geval wordt het een strijd met de red schnapper (uit costa rica in 2001) en natuurlijk met sommige in australie genuttigde vissen, of met de gerookte zalm in noorwegen. Voor deze prijs durf ik WEL te zeggen dat het de beste prijs/ kwaliteitsverhouding was voor een vis. De azoren dus toch weer een stukje hoger op de ladder gestegen dan vanmorgen. Gelukkig kan ik hier als verbeterpunt het volgende nog meegeven; een verlaging van humidity level van de huidige 90 procent, naar veel lager dan dat. Maar, eerlijk is eerlijk, het feit dat het hier niet vaak boven de 25 graden wordt maakt ook dat feit eigenlijk heel draaglijk.

Horta, Azores

Gisteravond landden we precies om 20:00 uur- lokale tijd- op het vliegveld van Horta, op Faial eiland (Azoren). Een uur vroeger dan het op dat moment was op ons vertrekpunt Lissabon. De vlucht van een paar uur (hangend boven de Atlantische oceaan) verliep rustig. Wij waren na een vertraging van 28 uur al lang blij dat we deze kant op vlogen, ongeacht hoe. Faial, een rustig eiland. Kleine luchthaven, heel klein (formaatje Nukualofa, Tonga). Alle passengiers op onze vlucht bleken vertraagde reizigers. De meeste medereizigers herkenden we omdat we in hetzelfde (gratis) hotel hadden overnacht, een uur ten noorden van Lissabon. Met een luxe golfbaan en temidden van wijnranken. Het was eigenlijk wel OK daar, zeker na een halve fles Vinho Verde bij aankomst. Dus de lange vertraging en het lange wachten op het vliegveld en in de bus, was alweer snel weer vergeten.
Maar nu ik dit opschrijf ben ik wel blij dat we het toch nog gehaald hebben tot aan Faial. We hadden er al rekening meegehouden namelijk, dat het niet meer zou lukken om hier te geraken en we zouden daarmee minimaal 1000 Euro aan vooruitbetaalde boekingen (autohuur en airbnb) zijn misgelopen. Al hadden we het financiele deel daarbij al snel gerelativeerd. Het vaste land van Portugal (en Spanje) had ook uitkomst geboden in dat geval, zeker omdat het zo daar ook heel mooi (en goedkoop) is. Een goed alternatief dus, leek ons.
De Azoren daarentegen zijn veel avontuurlijker. Zonder twijfel. Ergens midden in de Atlatische oceaan, ongeveer halverwege richting Noord-Amerika, zitten we nu op de helling van een heuvel vanaf onze tijdelijk gehuurde veranda (airbnb) over de zee te staren. Kleine bootjes varen af en aan naar het hiertegenoverliggende eiland, Pico, waar we een mooi en helder uitzicht op hebben. Helaas is de enorme vulkaan op Pico momenteel geheel bedekt met wolken, maar ik ben ervan overtuigd dat we hierop in de komende dagen nog een blik zullen kunnen gaan werpen. Zeer spectaculair al vanuit het vliegtuigraam. Ik schat in z'on twee a drie duizend meter hoog. Althans, ik vergelijk deze vulkaan met de Etna op Sicilie, die volgens mij die hoogte heeft. Wel veel rustiger allemaal hier dan op Sicilie. Niet te vergelijken natuurlijk. Hier is het een en al natuurpark om de vulkaan heen (tientallen kilometers) bedekt in het donkergroen. Tropisch groen. En toch is het hier op dit eiland nu hooguit 25 graden celsius. Veel koeler dan in de tropen maar erg aangenaam.

Omdat de aankomst en tijdstip op dit eiland geheel onverwacht was, was het maar de vraag of het autoverhuurbedrijf nog open was toen wij (later in de avond) arriveerden.  Gelukkig was dat het geval, de vriendelijke mensen van het autoverhuurbedrijf stonden nog op ons te wachten, na maar liefst 28 uur vertraging. Dat voelde voor mij echt als een hele opluchting. Niet alle passagiers waardeerden dit echter. Veel reizigers voor ons in de rij van de autoverhuur waren chagarijnig vanwege de lange vertraging, en, reageerden dit af op de mensen van het autoverhuurbedrijf, Ilha Verde. Fransen in dit geval met een naar mijn mening wat autistische inslag. Ik verdenk haar ervan dat ze al in de war zou zijn geraakt van slechts een uur vertraging. Al haar vakantieplannen daarom nu volledig in de war. Gelukkig bleef de dame van het autoverhuurbedrijf kalm en gaf geen kick. Snel had de francaise door en dat er (door niemand) einige vorm van empatie te behalen was, en ze kalmeerde daarom relatief snel. Tot vol genoegen overigens van haar man die naast haar stond en probeerde haar te kalmeren. Het ging haar om geld geloof ik, al snapte ik niet helemaal precies wat ze probeerde te bereiken. Ik was de daaropvolgende klant en probeerde nu uit alle macht over te brengen dat ze met mij niet hetzelfde (ontevreden) vlees in de kuip hadden. Gelukt denk ik want ik had zelfs het idee dat ze moesten lachen om mijn grapjes,.... dat gebeurt niet vaak, maar nu schijnbaar op het juiste moment. Daarnaast heb ik een paar keer hardop uitgekraamt dat IK erg blij was dat ze nog open waren gebleven speciaal voor ons, en dat ze na een vertraging van 28 uur ook onze auto nog voor ons hadden vastgehouden.
Daarna, als een speer de auto in omdat de schermer aan het invallen was. Met onze Google maps (op mobiel) op zoek naar onze airbnb dat wat meer in de binnenlanden van het eiland Faial ligt. Het eiland is niet groot, dus langer dan een half uur kun je hier niet rondrijden zonder weer op dezelfde plek uit te komen. Toch bleek het moeilijk om het huisje te vinden. De locatie op google maps (dat automatisch door airbnb is weergegeven, zelfs inclusief coordinaten) bleek niet te kloppen. Gelukkig nam de eigenaar de telefoon op toen we belden, ondanks het feit dat ze zich op dat moment met een groep hikers bevond op een ander eiland van de azores, san Jorge geloof ik. Zonder haar aanwijzingen (per telefoon) waren we zeker niet aangekomen bij het huisje. Net voordat het pikdonker was. Dat we er op enig moment bij het plannen, ooit aan hebben gedacht om misschien zelfs wel zonder auto te kunnen doen op dit eiland, bleek (achteraf) volstrekt onzinnig. Om 23:30 uur, lokale tijd, zijn we in slaap gevallen, volkomen uitgeput. Dat energie-niveau is vandaag (nu 15:25 uur) weer volledig hersteld doordat we de hele dag bij het huisje hebben kunnen nietsnutten, met uitzondering van een korte rit naar de supermarkt vanmorgen. Geen annuleringen van vluchten, vertragingen, overvolle vliegvelden (etc. etc.) vandaag. Wel veel thee (cha preto) en portugese specialiteiten (soort choriso en chocoladekoekjes). NIK